De tweede helft!

Inmiddels is het augustus en zijn wij alweer 13 maanden geëmigreerd. Bewogen tijden, laat ik het daar maar op houden. Via facebook krijg je herinneringen te zien waarvan je het idee hebt dat je ze pas hebt beleeft. Alles op Curaçao gaat via Facebook, dus ook interviews met politici en de Corona cijfers, maar ook de aanbiedingen op het eiland. Het is een soort "hou vast" hoe raar dat ook mag klinken. 

Gisteren ben ik weer begonnen werken, het was geweldig om weer in NL te zijn en iedereen weer 1,2,3,4 of meer keer te zien. De tijd vloog voorbij, voorlopig gaan wij niet meer met ons drietjes naar NL. Wanneer en hoe of met wie of alleen dat moeten wij afwachten.

Ik dacht dat ik er tegenop zou zien om weer terug te keren naar Curaçao, vooral omdat er een hoop dingen niet goed liepen. Maar eenmaal op ons eiland voelde het weer super fijn. De geur van neergedaalde druppels regen die meteen verdampen...de warme deken..ik hou ervan. Het uitpakken van de overvolle koffers is een uitdaging op zich, je begint in je kleding en eindigt toch echt in je ondergoed...man dat zweten bij activiteiten is iets wat ik dan weer niet mis.

Maar nadat wij ons samen even kwaad gemaakt hadden is alles in een paar uur weg en kunnen wij bijtrekken van de indrukken. Dit doe je dan ook meteen met een drankje pp het strand.

Het weerzien was vertrouwt en tevens raar, je hebt het gevoel alsof je nooit bent weggeweest. Wat voelt als thuis? De wegen zijn perfect in NL, op Curaçao weet je weer waarom je een BH draagt🤣 wat een kuilen en hobbels. Als je tijdelijk in NL bent heb je wel "echte tijd" niet even snel maar kwaliteit samen. Ik heb er echt energie van gekregen en ook mijn mindset heb ik veranderd. De gebeurtenissen die ons allemaal overkomen moeten een plek krijgen, de lichamelijke tegenslagen moeten bevochten worden en de fysieke beperkingen bestreden..Dat wordt mijn doel, buiten het feit om dat wij weer maximaal gaan genieten op Dushi Curaçao. Afgelopen maandag heb ik de schoenen, een tas en crème naar mijn collega's gebracht. Dit zijn lokale dames die het verdienen. De lokale lonen liggen ver beneden ons defensie sallaris dus het zijn de kleine dingen die het doen!

Dit is een verhaal van de hak op de tak, maar thats me, ik spring altijd van het ene onderwerp naar het andere. Eindelijk begin ik mezelf weer terug te vinden van ver..en dat voelt goed!

Vandaag ga ik naar een verjaardag, daarna een verwijzing voor de orthopeed afgeven in het ziekenhuis! Dat moet allemaal persoonlijk en kan niet via de "o zo voor ons normale" digitale weg. Dat is dan weer een ritje van 30 min heen en 30 terug als het druk is. Maar ach hier heb je de tijd.

Vanmiddag ga ik ook kennis maken met onze buurvrouw 'Elze'. Een dame van rond de 75 schat ik zo in. Ze woont op een ongelooflijk groot stuk grond naast ons waar een behoorlijke villa het eindpunt van onze straat domineert. Dit deelde zij met haar zoon en schoondochter, 2 kinderen en 2 labradors. Dit hele gezin heeft door de Covid crisis besloten naar NL te verhuizen en daar als Jurist te gaan werken. Dus ook voor de hoog opgeleide mensen is het hier drama om te overleven. En daar zit je dan helemaal alleen "on top of the hill".☹ Dan is het fijn om te weten wie je buren zijn, en ook al zwaaide deze dame in het begin niet eens naar ons..eenzaamheid is vreselijk, dus dan ga ik toch maar op haar uitnodiging in.

Voor nu stop ik met dit stukje en wanneer jullie weer wat willen lezen...staat er misschien een volgend stukje. Het zijn weliswaar geen reis verslagen, maar ach ons hele leven is een reis, toch? 

 Met lieve groet Annemieke