Aftellen

Het aftellen van de laatate periode op Curacao is begonnen. Wat een avontuur en wat een mooie herinneringen nemen wij mee. Het gevoel van blijdschap en verdriet lopen de laatste maanden dwars door elkaar heen. Er is zoveel gebeurd in NL wat ik nu niet allemaal ga benoemen, maar op die momenten ben je ver. Wij leven hier in een compleet andere wereld.

Ik besef heel goed dat het een cadeau is om hier te mogen wonen en werken. Maar ik voel mij best wat verdrietig dat het ten einde loopt. Natuurlijk wil ik iedereen waar ik van houd weer zien en een knuffel geven. Kopjes thee met mijn dochter drinken, gesprekken met mijn schoonzoon voeren, lachen en spelletjes doen..maar dat neemt niet weg dat het leventje wat wij hier nu hebben opgebouwd gedag moeten zeggen. 

Met mijn gezondheid gaat het zoals het gaat en als ik terug kom in NL wordt daar aktie op genomen. Voor nu moeten wij toch thuis werken i.v.m. het oplopende aantal Covid besmettingen. Gelukkig is er nog niets van zichtbaar in ons ziekenhuis. Vreselijk die stomme Covid, wie had er kunnen bedenken dat wij hier over de hele wereld met ons allen jaren mee bezig zouden blijven? Ik ben wel een beetje klaar met gezeur over niet van het eiland kunnen, want wat zijn wij dankbaar dat wij hier juist op dit eiland zitten. 

Genoeg hierover..wij vliegen 31 Aug. Terug maar NL en uiteraard nemen wij het zonnetje mee. Helaas hebben wij onze lieve trouwe Romy moeten laten inslapen twee weken geleden. Wij missen haar enorm. Ook Toby zoekt haar op bepaalde momenten nog op. Maar wij zijn dankbaar voor de bijna 13 jaar liefde die je krijgt van zo' n hondje. Ze was altijd lief en vrolijk. Dus Toby moet alleen in het ruim terug vliegen. 

Ik heb al veel spullen verkocht die wij speciaal hier hebben gekocht of niet meer willen gebruiken in NL. De temperatuur, de wind en het vulkanische element tasten veel spullen aan. De container zal dus zeker niet voor de helft gevuld worden. 

In principe staat er nog 10 dagen Miami op de planning, dat laten wij even afhangen van deze week. Ik hoop dat het nog mogelijk is en wij dit nog kunnen beleven.  Onze vrienden zijn ook nog een week bij ons in huis geweest en daarna twee weken op het eiland. Wat was dat fijn zeg om eindelijk ons leven hier te  delen met hun. En wat hebben wij het leuk gehad, uitjes, strandjes, etentjes, spelletjes heerlijk gelachen en mooie gesprekken. Dat heb je niet als je elkaar 1 of 2 keer per jaar ziet in NL. Raymond zijn collega was ook op het eiland en die hebben wij gisteren gezellig gezien. Ook nog een collega en kennis uit Den Helder een avondje gehad voor een drankje dus over contacten mogen wij niet mopperen.

Onze hulp Joy is gebeten door haar hond, niet misselijk ook. Flinke bijtwonden door een honden gevecht waar ze tussen beide kwam..dus voorlopig even zelf dweilen en soppen. Wij zullen haar even bezoeken en wat geld geven want niet werken is geen geld en dus geen eten. De zwembad man zijn kinderen zijn over en hij was zo trots, die hebben wij wat gegeven om kadotjes te halen voor zijn kinderen. Dat kleine beetje delen geeft zo goed gevoel. Gelukkig heb ik dat ook nog steeds met mijn gezinnetje in Den Helder. Sheyma is alweer bijna tien, ze was twee toen ik haar ging begeleiden. 

Het contrast met arm en rijk is hier gewoon veel meer zichtbaar. Als wij weer met onze decadente kadet ergens een drankje gaan doen en je onderweg super magere mensen ziet zitten. Gewokn gezellig bij elkaar op een bankje of steen een beetje auto's kijken..dan denk je er wel vaak over na. 

gemaakt van afval.

Gisteren reden wij met 70km per uur over een dubbele rijbaan toen er voor ons een 4x4 ineens stilsloeg en wij er net omheen konden rijden..de vooras was compleet afgebroken. Die auto was niet te redden maar bijna een klapper met drie voertuigen..gelukkig liep het weer goed af. Woensdag wordt de Tucson verkocht en volgende week de Kia. Dan huren wij een auto voor de laatste weken. Jammer maar helaas afscheid nemen van die heerlijke Kia.

Marion en Ciaran komen zondag aan voor ons, dus een welkoms commite kan zich aanmelden 🤣❣Die kan nket wachten om weer haar opa's en oma's te knuffelen en natuurlijk kennis te laten maken met Ciaran. Even goed op jullie Engels oefenen en hij op zijn Nederlands dan komt het goed.

Voor nu een dikke knuffel en tot de volgende blog...als iemand het nog leest haha en anders lekker voor mijzelf.