Eind April

De tijd gaat snel voorbij. Onze terugkeer is inmiddels in gang gezet. Dit had heel wat "voeten in de aarde" omdat ik een burger medewerker ben binnen Defensie. Maar goed het is gelukt en de datum staat. Wij vliegen 31 Augustus terug naar NL en arriveren met de hele familie en natuurlijk Toby en Romy weer op Nederlandse bodem.

Dan zijn wij totaal twee jaar en drie maanden op Curaçao geweest. Ik persoonlijk had hier heel graag langer willen blijven. Maar de omstandigheden laten dit niet toe. Mijn lichamelijke perikelen zijn niet grappig meer en er moest dan ook een knoop doorgehakt worden. Ik ga misschien deze week nog naar Nederland om per uitzondering geholpen te worden in het Militaire ziekenhuis. Daar gaan ze een stukje van mijn sleutelbeen verwijderen. Ik hoor dit deze week nog. Dan kan ik herstellen en zo snel mogelijk weer terug naar Curaçao om te revalideren en weer te kunnen wonen en werken. De laatste maanden nog even gaan genieten na onze strenge tweede Lock down. Ook deze omstandigheden zijn heel streng, maar wij maken er het beste van want wij hebben zo lang mogen genieten van uit eten gaan en een strandje bezoeken. Dat terwijl in Nederland alles dicht was en de regen op de ramen kletterde. Dus hoe het nu ook is, wij kunnen zwemmen en thuis ons zelf vermaken. Gelukkig zijn wij allemaal gevaccineerd en dalen het aantal positieve cases in snel tempo. Het enige ziekenhuis die wij hebben lag uiteraard ook helemaal vol, patiënten moesten overgevlogen worden naar buur eilanden.

Het hele Covid gebeuren in Nederland krijgen wij natuurlijk mee, ook al is het op afstand. Onze ouders , vrienden en familie, van iedereen hoor je verschillende verhalen. Het is een vreselijke tijd die wij hopelijk ooit achter ons kunnen laten, of waar wij mee moeten gaan leren leven? Dat is voor iedereen nog een vraag, een virus laat zich niet zomaar uitroeien en over de vaccinatie is nog te weinig bekend. Maar goed als wij terug komen na de zomer kan het twee kanten op gaan. Of doordat iedereen dan weer meer binnen gaat leven wordt het een zelfde situatie als afgelopen nazomer of helpen de vaccinaties en blijven IC bedden open voor de patiënten zonder Covid. Wij prijzen ons zelf echt gelukkig dat wij in dienst zijn van een werkgever en elke maand ons salaris ontvangen. De horeca en alle andere zzp bedrijven zullen nog lang de gevolgen voelen en merken.

Met weemoed denk ik soms terug aan de 17 jaar dat ik mijn salon heb gedraaid. Dan mis ik de lieve mensen die ik behandelde en de producten waar ik mee werkte. Alle kennis die ik heb opgedaan en waar ik nu niets meer mee doe. Maar het afgelopen jaar was voor alle schoonheidssalons een ramp periode, de onzekerheid, de aanpassingen, het verlies van inkomen. Dat geeft mij een bevestiging dat ik er toen goed aan heb gedaan er definitief mee te stoppen. De ondernemers kriebels blijven uiteraard altijd aanwezig. 

Dan ben ik ook nog eens "Sarah" geworden afgelopen Maart. En hoe dankbaar dat Larissa en Maarten toen bij ons waren. Op mijn werk hadden ze het ook leuk versiert en ben ik niet vergeten. Vanuit Nederland heb ik ook leuke kaartjes mogen ontvangen en lieve pakjes van mijn vriendinnetjes en Fam. 

Verkoop: De verkoop van spullen die wij niet meer naar Nederland mee terug nemen gaat als een speer. Zodra ik iets op internet zet is het binnen een mum van tijd verkocht. Vaak heb je binnen een uur allemaal verzoeken. Zo hebben wij nu een stoel, een slaapbank, een loungestoel en wat losse items verkocht. Geweldig leuk vind ik dat, je ontmoet mensen die hier tijdelijk wonen of lokale mensen die heel blij zijn met onze spullen. Geweldig was een echtpaar die onze leeftijd had, maar echt geen conditie..de trap naar ons huis is geen kleintje en vergt wel iets van je uithoudingsvermogen. De man van het stel riep tijden het klimmen: "Het is de hemelpoort aan het eind van de trap" hahahhahaha...hij lachte zelf nog het hardst. De dame redde het bijna niet en moest eigenlijke wat extra zuurstof...geweldig gelachen met hun. Zo kan je dus met geheel onbekende mensen een hele leuke ontmoeting hebben. Meneer zijn naam was ook Raymond, en als wij meer wilde verkopen wilde ze dat graag ook overkopen. Ze gingen met de lounge stoel en een schaduwdoek voor de tuin weer naar huis. 

Marion en Ciaran haar vriend zijn veel bij ons thuis wegens de Lock down. Ze kunnen hier lekker zwemmen of wij kunnen met ons vieren samen eten en een praatje maken. Ciaran woont in Hotel Scharloo en heeft daar niets. Je mag je huis niet uit dus een loopje in de omgeving zit er overdag ook niet in. Wij vinden het niet erg want op deze manier leren wij hem goed kennen Een voorrecht als ouders zijnde wanneer je kinderen volwassen zijn en hun eigen leven hebben. Als alles volgens plan verloopt gaat Ciaran mee met Marion en ons naar Nederland. Best spannend voor hem om definitief te emigreren. Hij komt uit Nieuw Zeeland. Marion heeft momenteel werk op het meest Luxe resort op het eiland. Baoase Luxery resort, met recht want wat een bedragen als je daar een nachtje wil slapen. Maar ze maakt de mooiste dingen en krijgt de vrije hand. In deze tijd is het heel bijzonder dat je in de Horeca überhaupt nog geld kan verdienen. Ze heeft een "High tea to Go "bedacht vol lekkernij die mensen kunnen ophalen of laten bezorgen.

Ik eindig mijn verhaal en ga de volgende keer weer verder. Het blijft leuk om te schrijven en te delen wat wij beleven, alhoewel dat nu niet zo speciaal is. Heel veel liefs vanuit Curaçao en tot de volgende keer.