Week 3

Jeetje wat vliegt de tijd en toch ook weer niet..het voelt raar en iedereen die je spreekt zegt dat je minimaal 6 mnd. nodig hebt om echt te wennen. Ik geloofde dat niet maar ben nu wel in de veronderstelling dat je je pas echt thuis gaat voelen als je je vertrouwde spulletjes om je heen hebt. Ik zat er echt helemaal doorheen deze week..het besef het gemis en niets vertrouwds waren toch wel lastig om mijzelf op te beuren. Toen wij op een dag naar ons huis gingen omdat er diverse monteurs zouden komen, gingen de hondjes kwispelend door de tuin. Dat was het moment dat wij tegen elkaar zeiden: koffers inpakken en kamperen, alles vanuit 1 plek regelen en Raymond alvast dichterbij zijn werk. Die vrijdag ben ik ook begonnen op mijn werkplekje, voor die tijd was ik wel al vaker geweest en had ik deel genomen aan het overleg s'morgens maar nu officieel voorgesteld aan het hele team van de Geneeskundige dienst. Een heerlijk gevoel om afleiding te hebben en je weer enigszins nuttig te voelen. Thuis konden Toby en Romy heerlijk in de tuin blijven, dacht ik, tot ik het advies heb gekregen kleine hondjes binnen te houden. Die worden hier gewoon uit de tuin gestolen omdat ze veel geld waard zijn, of om mee te fokken. Dus daarna maar weer naar binnen met de plafon ventilator aan. Het is even zoeken war wij het beste met ze kunnen lopen want het uitlaten zoals in NL is hier niet. Dus naar de Caracasbaai geweest en meteen de Engelse Marine boot gezien. Toby en Romy met de pootjes in de zee.

Als wij heel even overdag weg zijn laten wij ze wel in de achtertuin. Daar kan eigenlijk niemand komen. Op naar het weekend en ontspanning.   Onze bedjes worden keurig neergezet, je geeft 2 gulden en die meneer was dolblij. Bon weekend.